Een aantal jaar geleden ben heb ik een burn out doorgemaakt. Op het moment dat ik er tegenaan zat tot dat ik erin zat had ik het eerlijk gezegd niet heel erg door. Het was de omgeving die zich zorgen om mij begon te maken en gingen vragen stellen. Dit schudden mij op een bepaalde manier wakker en heeft mij er toe gezet hulp te gaan zoeken.

Wat is nou eigenlijk een burn out?

Een burn out is een benaming die word gegeven op het moment dat het lichaam zo daar mate ” opgebrand” is dat je hiervan zowel fysieke als lichamelijke klachten ontwikkelt. Dit kan zich uiten in oververmoeidheid, prikkelbaar en het hebben van een lage dunk. Maar ook fysieke klachten zoals hoofdpijn, rugpijn, misselijkheid etc. komen voor bij een burn out.

Om te kunnen achterhalen of je een burn out hebt is het noodzakelijk dat je naar de huisarts, psycholoog of bedrijfsarts gaat. Zij laten je een vragenlijst invullen, gaan met je in gesprek en beoordelen dan de gehele situatie om te kijken of je een burn out hebt. In sommige gevallen kan je burn out al zo ver zijn dat er een depressie word ontwikkelt. Hoe dan ook zal de deskundige je hierbij helpen en begeleiden.

Hoe is mijn burn out ontstaan?

Een burn out ontstaat doordat je continue maar doorgaat. Dit kan zorgen voor stress en een hele hoop spanning. In het begin kan je de stress en spanning een plek geven en onder controle houden. Op slot word dit steeds moeilijker en gaat het je fysiek en mentaal beschadigen. Vermoedelijk is mijn burn out zeer langzaam ontstaan. In die periode kan ik zeggen dat ik het behoorlijk druk had. Ik ging een huis kopen met mijn vriend, ik wisselde van baan, verhuizen en verbouwen, starten aan interne opleidingen, hevige gebeurtenissen op het werk en het leggen van nieuwe contacten. Je zou denken.. Manon dit zijn toch op zich bijna allemaal hele leuke gebeurtenissen? Hoe kan je hier nou een burn out van krijgen? Een burn out krijg je dus schijnbaar niet perse van alleen maar negatieve gebeurtenissen. Het gaat erom hoeveel je van jezelf vraagt. Zowel fysiek als mentaal. Hoe minder je rust neemt en om jezelf denkt hoe meer je de druk op je eigen verhoogd. Het maakt dan niet meer uit wat je doet, alles word dan automatisch teveel en gaat de emmer steeds meer vol lopen. Dit is uiteindelijk mijn valkuil geweest denkend dat alle gebeurtenissen leuke gebeurtenissen waren.

Hoe kwam ik erachter dat ik een burn out had?

Zoals ik vertelde aan het begin van mijn blog had ik in eerste instantie niet eens door dat ik een burn out had. Ik stond zo erg op automatische piloot dat ik maar door bleef gaan met wat ik deed en dan ik daardoor de buitenwereld compleet negeerde. Alles om mij heen deed mij niet zoveel. Ik werd wakker, deed mijn ding en ging weer slapen. Ik voelde mij niet perse down of verdrietig, maar gewoon onwijs vermoeid zowel fysiek als mentaal. Ik kwam erachter dat het niet goed ging toen verschillende collega’s om mij heen vragen begonnen te stellen. Heel lief, meegaand en zorgzaam. Maar ook met een harde kern waarin elke keer als ik een vraag kreeg over hoe het met mij ging dit best hard binnen kwam. Deze vragen deden mij namelijk beseffen dat het eigenlijk niet zo lekker ging. Het continue verbloemen van hoe je jezelf daadwerkelijk voelt kost enorm veel energie. Iets wat ik uiteindelijk ook niet meer kon volhouden.

Welke stappen heb ik belopen?

Toen ik mij eenmaal bewust was van het feit dat het niet zo lekker ging ben ik naar de huisarts gegaan. Hier heb ik mijn verhaal neergelegd en ook verteld hoe ik er zelf instond. Ik had zelf namelijk niet echt het idee dat dit mij enorm aan het belemmeren was in het dagelijks leven. De huisarts heeft mij een zogenoemde spiegel voor geworpen. Een confrontatie met hoe het met mij ging en hoe het met mij kon gaan als ik meer om mijzelf ging denken. Dit was voor mij echt een klap. Continue huilen en verbaasd om het feit hoe erg een burn out een sluipmoordenaar is. Misschien een wat harde benaming, maar hoe je het ook bekijkt, neem een burn out niet te ligt op.

Na mijn gesprek met de huisarts ben ik doorverwezen naar de bedrijfsarts. Hier werd ik vervolgens weer doorverwezen naar een psycholoog binnen mijn organisatie. Met haar moest ik maar gaan praten en werken aan mijn klachten. Ik moet je bekennen dit zag ik in het begin echt niet zitten. Ik had hier helemaal geen tijd voor. Laat mij met rust en gewoon mijn ding doen. Toch uiteindelijk overstag gegaan en ben op consult gegaan. Tot mijn grote verbazing was het echt een heel fijn en lief persoon. Totaal niet statisch of gericht op wat de medische wereld te zeggen had. Ze zag mij als persoon en benaderde mij ook zo.

Kleine stappen leiden tot een groot succes.

Ik ben ongeveer 6 keer bij haar op consult geweest. Bij elke sessie bespraken we hoe ik mij voelde. We deden verschillende opdrachten en kreeg ik keer op keer de spiegel voor geworpen die mij deed beseffen dat ik echt aan het werk moest met mijzelf. Per sessie werd dit steeds gemakkelijker. Ik kon beter filteren waar mijn prioriteiten lagen en kon voor het eerst sinds tijden ook echt weer rust nemen. Niet even een uurtje op de bank liggen, maar echt ontspannen en het gevoel hebben dat ik niks hoefde te doen. Heel apart als je weken.. nee maanden lang een opgefokt gevoel hebt gehad. Al met al was dit voor mij echt een uitkomst.

Na het bespreken met de psycholoog heb ik ook mijn vrienden en collega’s betrokken bij mijn burn out. Ik heb hun verteld hoe ik erin stond en dat ik een stapje terug moest nemen. Ik was mij ervan bewust dat ik dit moest doen om echt weer tot mijzelf te kunnen komen. Ik was echt enorm bang voor de reacties van de mensen om mij heen. Ben ik geen aansteller? Wat zullen ze wel niet denken. Tot mijn grote verbazing was iedereen zo meegaand en lief. Iedereen had begrip en hielp waarbij nodig was. Ik werd niet behandelt als klein kind, maar gewoon als iemand die even teveel op haar bord had liggen en wat ademruimte nodig had. Precies wat ik op dat moment echt even nodig had.

Mijn behandeling heeft in totaal denk ik 3 maanden geduurd. Het waren slopende maar hele waardevolle maanden. Elke stap koste inspanning, maar toen ik eenmaal het positieve uit de behandeling kon halen werden de stappen steeds lichter. Het was enorm zwaar, maar ik ben er weer uitgekomen.

Het belangrijkste is om altijd goed naar jezelf te luisteren. Neem je gevoel en je klachten altijd serieus. Want zoals je ziet bij mij, voor je het weet zit je er midden in. Doe niet te vaak dingen tegen je zin in en zorg ervoor dat je ook echt tijd voor jezelf als persoon neemt. Durf jezelf eens op 1 te zetten voordat je naar de volgende gaat. Laad jezelf op en ga dan pas weer verder.

Kleine stappen leiden tot een groot succes!