Category: Fysiek

Rond mijn 15e kreeg ik op onvoorspelbare wijze uit het niets erg veel krampen in mijn buik. Mijn ontlastingspatroon begon te veranderen en het opgeblazen gevoel kwam steeds vaker terug.. Iets gebeurde in mijn buik en ik wist niet wat ik hiermee moest. Ik werd onzeker en durfde niet meer ver weg te gaan zonder te weten of het toilet in de buurt was

Eerst een korte uitleg wat prikkelbare darm syndroom is (PDS)..

Bij het prikkelbare darm syndroom (PDS) is er een verstoring in het maag-darmkanaal. Deze aandoening komt bij onwijs veel mensen voor in Nederland. Voorheen werd altijd gedacht dat het een psychische aandoening was, maar tegenwoordig wijzen onderzoeken uit dat het een echte lichamelijke aandoening is. Echter is wel bewezen dat psychische problematiek de PDS kan verergeren.

De PDS komt met name veel voor in de dikke darm. De PDS maakt in de darmen of heel veel bewegingen en dat leid dan naar diarree of de darm beweegt heel langzaam wat zorgt voor verstopping.

De volgende klachten komen zeer vaak voor bij PDS:

• Opgeblazen gevoel
• Diarree
• Verstopping
• Buikkrampen
• Winderigheid

Al deze bovengenoemde klachten kunnen verergeren bij het nuttigen van ongezonde voeding, minimale beweging en roken. Stress speelt ook een grote rol bij het prikkelbare darm syndroom.

Ik dacht dat ik dood ging..

Welke stappen heb ik als eerst genomen?

Als tiener zijnde heb je vaak snel last van verschillende kwalen. Het lichaam is in ontwikkeling en als tiener ervaar je klachten vaak een stuk heviger als dat je iets ouder bent. Dat was bij mij in ieder geval zeker zo. Op sommige momenten dacht ik echt dat ik dood ging. (erg overdreven natuurlijk, maar ja zo ging dat die tijd! haha) Lang ermee rondgelopen tot mijn moeder er echt klaar mee was en mij meesleepte naar de huisarts toe. Hier werd eigenlijk zonder onderzoek of iets dergelijks direct de stempel PDS erop gegooid. Ik moest er maar mee leren leven en het zou kunnen dat ik er overheen zou groeien. Heel leuk gezegd natuurlijk, maar ik had er echt last van. Op sommige dagen kon ik gewoon het huis niet uit van de pijn.

Met regelmaat zat ik in de wachtkamer bij mijn huisarts. Allemaal medicijnen moeten gebruiken, maar niks leek te helpen. Uiteindelijk kreeg ik een verwijzing naar de MDL arts. (maag/darm/lever) De huisarts vond dat het wel eens tijd werd dat die zich hiermee moest bemoeien. (hehe!)

Gelukkig had de MDL arts wel een medicijn die kon helpen bij hevige maag/darm krampen. Ook hier was ik iets wat sceptisch over, maar verrek! het hielp. De krampen zakte daadwerkelijk af en ik kon tijdens een zogenoemde darmkrampenaanval alsnog functioneren. Ook kreeg ik het advies mee psylliumvezel zakjes te nuttigen. Dit zou ervoor kunnen zorgen dat mijn darmen meer rust zouden ervaren. Helaas werkte dit bij mij tegenovergesteld dus hier snel weer mee gestopt. Voeding was enorm belangrijk om daar een aanpassing in te doen.

3 Maanden later kon ik eindelijk terecht. Veel pijn gehad en was ook flink afgevallen. Bij de MDL arts allemaal onderzoeken gehad om te kijken of ik een bepaalde intolerantie had. Dit was niet het geval. Wat ik er ook van vond, het was echt PDS. Dit was ondanks dat ik enorm blij was dat er niks ernstigs aan de hand was, ook best een domper. Ik moest er maar gewoon mee leven en hopen dat het in de loop der tijd minder zou worden.

Het fodmap dieet..

Via mijn MDL arts kreeg ik een verwijzing om naar een diëtiste toe te gaan. Zij zou mij kunnen helpen een goede balans te krijgen in voeding. Soort van opnieuw leren eten was het eigenlijk toen ik daar aankwam. Wat ik hiermee bedoel is dat ik aan het zogenoemde fodmap dieet gezet zou worden.

Wat houd dit dieet in?

Kort uitgelegd helpt dit dieet ervoor dat je door een opbouwschema voeding leert kennen en je lichaam leert te begrijpen hoe die hierop reageert. Denk hierbij aan een bruin broodje met filet american. Als eerste neem je maar een kwart van dit belegde broodje. Hierna moet je 3 dagen wachten om te kijken of je hierbij een ongemak ervaart in je darmen. Na deze 3 dagen kan je het broodje voor de helft eten. Ervaar je hierbij nog steeds geen ongemak, dan kan je na 3 dagen een heel broodje eten. Heb je ook hierna 3 dagen lang geen last dan kan dit broodje op je ”groene” lijst. Ervaar je ergens in die 3 dagen wel een ongemak in je maag of darmen dan kan het zo zijn dat je lichaam sterk reageert op dit product en je deze dus beter kan laten staan. Verboden word het niet, is natuurlijk altijd je eigen lichaam, maar je weet wel uit voorbaat dat dit product je klachten kan geven.

Zo weet ik bij mijzelf dat ik heel hevig reageer op kool soorten, alcohol en pittig eten. Kool vind ik niet zo erg maar die andere 2 wel! haha. Ik nuttig deze producten nog steeds, maar wel in mindere maten en ben mij bewust van de eventuele consequenties.

Wat heeft PDS met mij gedaan?

Zoals ik hierboven al benoemde heeft PDS er in het begin erg voor gezorgd dat ik onzeker werd en op sommige momenten ook veel angst heb ervaren. Dit kwam bij mij voornamelijk omdat de PDS ervoor zorgde dat mijn darmen te hard aan het werk gingen. Dit met als gevolg dat ik chronisch last kreeg van diarree. De PDS heeft er bij mij voor gezorgd dat ik paniekaanvallen heb gecreëerd. Over dit onderwerp kom ik in een andere blog later op terug. Door de continue angst of het wel goed zou gaan heb ik een bepaalde angstknop bij mijzelf aangezet. Deze knop gaat automatisch aan op momenten wanneer ik voor een langere periode op pad ben of dat ik weet dat ik geen toilet in de buurt heb. Op die momenten krijg ik automatisch drang om naar het toilet te moeten hoewel ik eigenlijk niet eens hoef. Heel vervelend kan ik je zeggen. Gelukkig heb ik hier professionele hulp gekregen en kan ik hier een stuk beter mee omgaan.

Leven met PDS? Het kan!

Hoe gaat het nu?

Ik was in die tijd een flink hevige roker. Een pakje de dag ging er makkelijk doorheen. Op de dag dat ik gestopt was met roken merkte ik vrijwel direct dat mijn darmen rustiger werden. Ik had namelijk altijd bij het roken van een sigaret dat ik kort daarna echt moest rennen. Aanpassing 1 in mijn leven was een positieve aanpassing. Daarna ben ik aan de slag gegaan met mijn voedingspatroon en mijn beweging. Door het stoppen met roken was ik namelijk flink aangekomen en was ongezond eten een dagelijkse bezigheid geworden. Tot de dag van vandaag ben ik hier nog zeer druk mee. Er zit een goede balans in, maar de finish is nog niet bereikt.

Leven met PDS is echt mogelijk! Zorg ervoor dat als je veel ongemakken ervaart je hierover een goed supportsysteem om je heen hebt. Dit kan er onwijs goed bij helpen meer controle te krijgen over eventuele psychische ongemakken. Wees ook niet bang hulp in te schakelen van de professionals. (huisarts etc. ) Zij zijn hier tenslotte voor.

Of ik echt hierover geen zou groeien.. Ik heb nog geen idee. Maar ik kan er nu al een stuk beter mee leven.

Enkele jaren geleden onderving ik veel problematiek met mijn anticonceptie. Ik gebruikte de pil. Dit gebruikte ik al vanaf m’n puberjaren en wist niet beter. Echter kreeg ik steeds vaker doorbraak bloedingen en werd ik hier erg onzeker over. Mijn stemmingen veranderde continu en de menstruaties werden heviger. Ik ben in overleg gegaan met m’n huisarts en daaruit besloten wij om te kijken of ik kon overstappen naar een andere anticonceptie.

De spiraal..

Net zoals bij mijn andere blogs zal ik eerst even beginnen met een korte informatieve start. Ik zal een uitleg geven de spiraal, waar het tot doet en wat je kan verwachten.

Spiraal.. eigenlijk een best raar woord in de medische vaktermen. We spreken daarom eigenlijk ook van een hormoon spiraal. Een klein dun ankertje die gemaakt is van kunststof. In dit kunststof achtige apparaatje zit 1 hormoon verstopt: progestageen. De spiraal is ongeveer 3 cm lang en bestaat uit 2 soepele draadjes. Deze gaat door de baarmoedermond naar de vagina.

Er zijn nu 2 soorten spiralen op de markt. De Mirena, deze kan 6 jaar blijven zitten en de Kyleena, deze kan 5 jaar blijven zitten. Het verschil is dat de Kyleena minder hormonen bevat.

De spiraal zorgt ervoor dat de baarmoedermond (het slijm) dikker word. Doordat het dikker word kan het zaad van de man niet naar binnen. Hierdoor word de kans op een zwangerschap aanzienlijk verkleind. Tevens word ook de spiraal vaak gebruikt om minder of niet meer ongesteld te worden. Menstruaties worden gedurende de tijd minder en nemen soms ook volledig af.

Zo, dit was weer even het medische gebrabbel. Het kan nog veel uitgebreider, maar ik ben natuurlijk geen arts en die kan je er natuurlijk veel meer over vertellen!

Mijn verhaal over de spiraal. (dat rijmt,, haha)

Zoals ik mijn verhaal begon heb ik enkele jaren geleden een spiraal gehad. Ik had veel last van doorbraak bloedingen en mijn menstruaties werden steeds meer onregelmatig. In mijn ogen deed de pil dus niet meer wat ik ervan had verwacht. Meerdere malen met de huisarts overlegd wat ik het beste kon doen. Zij zei namelijk dat het geen kwaad kon en ik altijd gewoon beschermd was. Toch zat dit mij niet lekker en nam ik de keuze om een spiraal te laten plaatsen.

Net zoals de andere dingen die ik heb geprobeerd in mijn leven moest ik bij dit natuurlijk ook google even doorspitten. Van alles erover gelezen. Zowel positief als negatief. Toch was ik zo klaar met de pil dat dit mij eigenlijk wel ideaal leek.

Dus zo gezegd, zo gedaan! Afspraak gemaakt mij de huisarts, Mirena spiraal mee in m’n tasje (deze moest ik namelijk zelf halen bij de apotheek) en gaan met die banaan. Van te voren even een pijnstiller genomen en daar ging ik dan. Het internet had mij best wel bang gemaakt en daardoor was ik dus behoorlijk gespannen. Geprobeerd dit te verminderen, maar de stresskip die ik ben kreeg dit niet echt rustig. Dit met als gevolg dat het inbrengen dus heel pijnlijk verliep. Maar ik loop nu op de zaken vooruit.

Tijd om te plaatsen!

Zoals ik zei, bloed nerveus. Nog net niet aan het hyperventileren daar. Gelukkig heb ik een hele vriendelijke huisarts die mij echt tot rust kon krijgen en mij kon laten ontspannen. Als eerste moest ik plaatsnemen op een stoel. Hier pakte zij een model erbij om te laten zien waar de spiraal zou komen te zitten en hoe de ingreep uitgevoerd zou worden. Na deze uitleg moest ik mijzelf van onderen uitkleden en moest ik gaan liggen op de onderzoeksbank. De huisarts bracht de zogenoemde eendenbek in en ging de omgeving bekijken. Klinkt raar en weet niet zo goed hoe ik het anders kan omschrijven, haha! In het begin erg ongemakkelijk, maar dit zakte snel weer weg. Als eerste ging ze de afstand opmeten. Dit hoe diep de spiraal ingebracht zou worden. Dit gebeurde met een hard plastic achtig stokje. Dit ging al naar de baarmoedermond en was (vond ik zelf) erg pijnlijk. Ongemakkelijk en pijnlijk. Na het opmeten was het tijd voor het plaatsen. Dit werd gedaan met een soort van inbreng apparaat. In dit apparaat zat de spiraal. Dit was echt een hel. Het is echt maar een paar seconden, maar de baarmoedermond is zo gevoelig dat het echt enorme krampen geeft. Gelukkig was dit maar heel kort en was dit dus snel voorbij.. Even bijkomen op de bank en daarna weer aankleden..

Hoe ging het daarna?

Na het inbrengen moest ik nog even kort blijven liggen. Dit om een eventuele flauwte te voorkomen. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik mij niet heel lekker voelde. Toch een bepaalde spanning die van mij af gleed denk ik. Gelukkig zakte dit snel af en kon ik mij aankleden. Ik kreeg een maandverbandje omdat ik nog aan het nabloeden was. Dit was volkomen normaal en hoorde erbij. En toen was het klaar. Rustig aan doen en binnen een paar dagen zou het beter gaan. Dit was ook zo en voor ik het wist had ik het niet eens meer door dat ik hem had. M’n menstruaties werden minder en ik kreeg het vertrouwen weer terug.

Tot ik hele erge pijn in mijn buik kreeg. Ik bleek cystes te ontwikkelen op mijn eierstok en last te krijgen van de negatieve bijwerkingen van de spiraal. Hier zal ik nu niet dieper op in gaan. Dit zal in een andere blog te lezen zijn.

Het plaatsen van een spiraal uit de ogen van een ander..

Vandaag mocht ik mee met een vriendin die een spiraal liet plaatsen in het ziekenhuis. Vanwege medische redenen moest dit bij een gynaecoloog gebeuren en kon het dus niet bij de huisarts. In vergelijking met mijzelf en de spanning die ik hierbij had was die vriendin de rust haarzelf. Heel bijzonder en leuk om te zien. Tuurlijk was er wel iets van spanning, maar dit was minimaal. Heel knap vond ik dit. Het scheelde denk ik ook dat de gynaecoloog een erg vriendelijke man was. Net zoals bij mij eerst een korte uitleg, uitkleden en plaatsnemen. Vol verbazing mocht ik hier dus bij aanwezig zijn. Stiekem natuurlijk best wel leuk. Ik kan volledig in de details treden, maar dat doe ik niet. Wat ik eigenlijk wel wil vertellen met dit stukje is dat het dus echt per persoon verschilt hoe je dingen oppakt en verwerkt. De ene persoon is heel nuchter en kan makkelijk tegen spanningen, de andere persoon ziet het probleem al ontstaat voordat dit überhaupt is ontwikkeld.

Tot slot..

Helaas was mijn spiraal verhaal niet met een happy end. Echter was ik tijdens dat ik de spiraal had echt niet ontevreden. Hij deed precies wat hij moest doen en ik hoefde nergens meer over na te denken. Door vervelende bijwerkingen was de spiraal niet mijn anticonceptie, maar al had ik deze bijwerkingen niet dan zou ik nu waarschijnlijk ook nog wel kiezen voor de spiraal. Laat je niet bang maken door horror verhalen of je mening laten beïnvloeden door anderen. Overleg het altijd met je arts of specialist, zij kunnen jou het beste helpen!

Zoals ik in mijn vorige blog beschreef heb ik door de bijwerkingen van de spiraal eierstokcystes ontwikkeld. In deze blog wil ik graag mijn verhaal met jullie delen over deze gebeurtenis.

Zoals elke blog begin ik wederom weer eerst met een stukje medische kennis bijbrengen. Wat zijn nou eierstokcystes, hoe ontstaat dit, wat merk je ervan, hoe kom je ervanaf?

Laten we beginnen bij het begin…
Wat zijn eierstokcystes?

Een cyste is een holte die gevuld is met vocht, bloed of slijm. Over het algemeen zijn deze cystes goedaardig en verdwijnen ze uit zichzelf. In sommige gevallen kunnen de cystes kwaadaardig worden en worden deze eventueel operatief verwijderd worden. Dit kan zich dus eventueel verder ontwikkelen tot het krijgen van eierstokkanker.

Hoe ontstaat het?

Een cyste kan ontstaan door een verstoring of verandering in de hormoonhuishouding. Dit kan dus ontstaat bij het veranderen van een anticonceptie of het stoppen van anticonceptie. Ook kunnen cystes ontstaan tijdens de vruchtbare periode van de vrouw. Schommelingen in de menstruatie kunnen hier ook invloed op hebben., dit kan een van de eerste symptomen zijn.

Wat kan je merken van eierstokcystes?

Over het algemeen voel/merk je niks van eierstokcystes. De cystes groeien over het algemeen niet tot een grotere formaat en verdwijnen vrij snel. De volgende symptomen kun je ervaren bij niet vanzelf verdwijnende cystes:

• Acute pijn in de onderbuik.
• Continu het gevoel hebben dat je moet plassen.
• Veranderingen in je menstruatiecyclus.

Hoe kom je er vanaf?

Zoals eerder benoemd verdwijnen cystes uit zichzelf. In enkele gevallen kun je aanhoudende of acute klachten krijgen. De acute klachten ontstaan doordat er een cyste is geknapt en dit een hevige pijn veroorzaakt onderin de buik. Aanhoudende klachten kunnen zijn een cyste die blijft groeien en tegen andere organen aankomt. In dit soort gevallen kan er een operatie toegepast worden om de cystes te verwijderen.

Vanuit hier wil ik een overstap maken naar mijn eigen verhaal. Ik heb helaas namelijk een operatie moeten ondergaan voor mijn cystes en heb hierin een lange weg moeten bewandelen..

Laten we beginnen bij het begin. Zoals ik al zei in mijn vorige blog over de spiraal kreeg ik helaas door de spiraal last van bijwerkingen. Het ontwikkelen van cystes op de eierstok. In principe ontwikkelen we allemaal cystes, maar deze verdwijnen dan vanzelf, dat gebeurde niet bij mij.

Het begon allemaal op het werk enkele jaren geleden. Ik had avonddienst en merkte steeds vaker als ik ging zitten dat ik een drukkend gevoel kreeg in mijn onderbuik. Alsof er iets in de weg zat. Maar wat het was, geen idee! Blaasontsteking? Verstopt? Geen idee… Tijdens het lopen of liggen geen last, alleen echt wanneer ik ging zitten. Eenmaal zittend ook geen last meer. Aangezien het alleen op die momenten plaatsvond heb ik het gewoon laten gaan en zocht ik er niks achter. Want wat zou het nou kunnen zijn? Dit bleef zo’n 3 weken aanhouden. Op slot raak je eraan gewend en zie je er de ernst niet meer van in. Het werd niet erger of pijnlijker.. Het was gewoon vervelend.

In die tijd woonde mijn verloofde en ik nog niet samen dus was het vaak heen en weer tussen huizen. Op DE avond die ik niet zo snel vergeet bleef ik mijn hem slapen. Hele dag lekker niks gedaan en in de avond lekker samen op bed liggen. Wat knuffelen en van het een op het ander hadden we seks. Hier was in eerste instantie niks mis mee, tot ik in ene uit het niets IETS voelde KNAPPEN in mijn buik.. Niet overdreven.. Echt iets knappen. De pijn die daarop volgde was onmenselijk hevig. Ik kon amper staan, lopen of überhaupt bewegen.. Mijn verloofde hielp mij overeind en plaatste mij onder de douche. Hier kon ik niet blijven staan en ben zelfs op de grond gaan zitten. In de tussentijd belde hij zijn moeder op om te vragen wat we moesten doen. Die adviseerde terug te gaan naar bed en daar rustig te gaan liggen.

Dit gedaan en liggend op bed ging het wel iets beter. Ibuprofen erin en kruik erop en zo kon ik het soort van uithouden. Pijn was continu aanwezig, maar het werd gelukkig niet heviger. Dit kon ik wel volhouden dacht ik. De nacht was een ramp.. Veel pijn en toch ook wel onrustig/ angstig in mijn lijf. Ik had met mijzelf afgesproken, word de pijn niet minder of blijft het hetzelfde bel dan in de ochtend de huisarts.

Zo gezegd zo gedaan. Om 8:00 de huisarts gebeld en advies gevraagd. Het werd namelijk niet beter. De huisarts adviseerde langs te komen op spreekuur. Dit kon gelukkig heel snel. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik er op dat moment ook wel klaar mee was. De huisarts onderzocht mij, drukte lekker op mijn buik (heel fijn..) en voerde controles uit. Ze kon niet duidelijk vertellen wat er aan de hand was, behalve dat ze een vermoede had van een acute blindedarm ontsteking. Om hierop bevestiging te krijgen moest ik in het ziekenhuis een echo laten maken.

Tassie weer gepakt en hup door naar het ziekenhuis. De huisarts vermoede dus een acute blindedarm ontsteking, hierdoor kon ik direct terecht om een echo te laten maken. Dit gaf mij eerlijk gezegd best wel een opgelucht gevoel. Op slot wilde ik nou wel eens weten wat het was, en vooral.. hoe kom ik er vanaf? Tijdens het maken van de echo werd al snel bekend dat het geen blinde darm ontsteking was. Er was iets mis met mijn eierstok. SAY WHAT! Mijn eierstok?!! Hoe dan.. Zo onwijs veel gedachtes gingen door mijn hoofd. De vloer zakte onder mij vandaan en ik schoot in een acute paniek. De persoon die de echo bij mij afnam mocht verder niks zeggen (stomme regels) en ik moest maar weer terug gaan naar de eerste hulp om daar te horen wat er mis was.

Met lood in mijn schoenen liep ik samen met mijn moeder terug naar de eerste hulp. Moest weer gaan liggen en wachten op de arts. Gelukkig kwam deze relatief snel langs. (voelde uren..) Net zoals de persoon die de echo nam vertelde zij hetzelfde. Er was een afwijking zichtbaar op mijn eierstok, maar door de uitwendige echo kregen ze geen duidelijk zicht op wat het kon zijn. De afdeling gynaecologie werd gebeld en ik moest in de rolstoel gaan zitten. Mocht in ene niet meer lopen en werd door een verpleegkundige naar de afdeling gebracht.

Ik voelde iets knappen..

Hier werd ik al opgewacht door de gynaecoloog om een inwendige echo te maken. Op dat moment totaal niet over nagedacht wat ik kon verwachten en ging maar gewoon mee in de flow. Tijdens de echo kwam gelukkig snel meer duidelijkheid. Er was een cyste geknapt en er zat nog een cyste van ongeveer 10 cm op mijn eierstok. De gekapte cyste konden ze niet zoveel meer aan doen, de cyste die er nog zat moest gemonitord worden. Ik kreeg het advies diclofenac te nemen en rust te nemen. Als de pijn binnen 24 uur niet zou afnemen of juist zou toenemen moest ik de huisartsenpost bellen voor een nieuw overleg moment met de dienstdoende gynaecoloog.

Ik ben weer naar huis gegaan, op bed gaan liggen en mij geprobeerd zo rustig mogelijk te houden. Angst dat er iets zou gebeuren met die cyste. Ik ben echt zo iemand die meteen heel google afzoekt en de meest hevige diagnoses en uitkomsten had gelezen. Dit maakte het natuurlijk voor mij niet makkelijker.. Ook zat ik alleen maar met de gedachte, dit moet ophouden.. Ik wil niet in het weekend naar de huisartsenpost.. Gewoon volhouden en tanden op elkaar. Het gaat vanzelf wel over.

Veel afleiding geprobeerd te zoeken met het kijken van series en social media. Echter 24 uur later (zaterdagmiddag) de pijn was niet minder. In tegenstelling zelf.. de pijn was heviger. Het drukkende gevoel was toegenomen en bewegen was echt niet fijn. Zoals mij was verteld heb ik de huisartsenpost gebeld en die verbond mij direct door met het ziekenhuis. De gynaecoloog was hierin heel eenvoudig en zei dat ik direct naar het ziekenhuis moest komen. Ik zocht er niet direct de noodzaak van deze acute beslissing in tot we aankwamen in het ziekenhuis.

Daar werd ik wederom weer opgewacht (dit maal een andere gynaecoloog) en kreeg weer een inwendige echo. De cyste was nog meer gegroeid en het was niet meer goed zichtbaar of mijn eierstok aan het draaien was. Dit kan dus gebeuren als de cyste te zwaar word. De eierstok draait dan om zijn eigen as heen en raakt bekneld. In deze gevallen kan een eierstok dus afsterven. Nou je raad het vast wel.. Alle alarmbellen gingen aan. Hevige paniek en alle emoties namen mij over.. Wat moest ik nou? Ik heb een enorm grote kinderwens. Verlies ik nu gewoon 50% kans op het krijgen van een kind?

De gynaecoloog zag de paniek in mijn ogen en zag ook de noodzaak in direct handelen. Ik weet nog heel goed dat ik de volgende vraag/opmerking kreeg:

Hoe graag wil jij kinderen? Heb je een grote kinderwens? Zoja.. dan gaan we nu DIRECT opereren.

Op dat moment wist ik echt even niet meer hoe ik mij moest voelen. Ik weet dat ik continu angst voelde. Het ging allemaal zo snel. Zo lag ik met mijn benen wijd voor de echo en zo werd er een infuus ingebracht ter voorbereiding voor de operatie. Het was inmiddels al 18:00 en zou rond 20:00 geopereerd worden. In die tussentijd werd ik opgenomen op de afdeling en moest ik wachten. Nou ik kan je zeggen, dat was hels! De pijn was vreselijk, de angst was vreselijk, op dat moment was eigenlijk alles vreselijk!

Toen was het zover.. 20:30. Ik werd richting de operatiekamer gereden en het was tijd. De narcose werd toegediend en ongeveer 60 minuten later werd ik wakker. Ik weet nog heel goed dat mijn eerste vraag ook direct was, heb ik nog 2 eierstokken? Toen hierop ”ja” werd geantwoord viel alle spanning en stres van mij af. Ik viel direct weer inslaap en werd rustig terug gebracht naar de afdeling. De nacht was hels. Veel pijn en toch een rare omgeving. Gelukkig mocht ik de volgende dag weer naar huis (nou ja het huis van mijn verloofde) en zou het herstellen gaan beginnen.

De eerste dagen was dit zwaar. Zowel fysiek als mentaal. Het had eerlijk gezegd echt een grote impact op mij. Ik wil heel graag kinderen en mijn kans zou gewoon bijna met 50% verkleint worden. Begrijp mij niet verkeerd, het kan dan echt ook nog.. Maar gewoon bij het idee werd ik zelf heel akelig. Fysiek knapte ik gelukkig snel weer op. Het mentale vlak iets langer maar ook dit is uiteindelijk helemaal goed gekomen. Ik heb heel veel steun van familie en vrienden gehad. Dit heeft mij er echt doorheen geholpen.

Een paar weken later ben ik toch nog even langs de huisarts gegaan omdat ik de verhalen over de spiraal had gelezen. Deze zou namelijk invloed kunnen hebben op het ontwikkelen van cystes op de eierstok. Dit bevestigde zij en dat was voor mij dus ook direct de bevestiging dat ik dat ding niet meer in mijn lijf wilde. (dat was ook echt mijn enigste reden om de spiraal te laten verwijderen) Ik was weer terug overgestapt op een andere anticonceptie en gelukkig tot heden geen last meer gehad.

Al met al was dit voor mij een vrij hevige ervaring. Gelukkig is alles goed gekomen en is er niks in blijvende schade achter gebleven. Wel heb ik echt geleerd beter naar mijn lijf te luisteren en eerder aan de bel te trekken.

Ik hoop dat je het een mooi verhaal vond! Wil je meer weten over mijn ervaring met de spiraal? Neem dan even hier een kijkje!

Vanaf ongeveer mijn 13e a 14e jaar ben ik gestart met anticonceptie. Waarom ik op die leeftijd ben gestart met anticonceptie kan ik mij niet goed herinneren. Wat ik wel weet is dat ik eigenlijk jarenlang dit heb gebruikt zonder problematiek.

In het begin voornamelijk om mijn cyclus makkelijk te kunnen regelen, en vervolgens als bescherming voor de seks. Gedurende deze periode ben ik voor kort over gestapt naar de spiraal, echter had deze niet voor mij het resultaat gegeven waar ik op had gehoopt. Hierover meer in mijn blog over de spiraal. Die kan je vinden door hier te klikken!

In deze blog wil ik verder in gaan op mijn ervaring met het gebruik van de pil. Ik ga vertellen hoe mijn lichaam en geest reageerde op het gebruik van deze vorm van anticonceptie. Ook zal ik vertellen hoe mijn lichaam en geest reageerde toen ik eenmaal was gestopt met de pil. Dit was namelijk ook nog een hele verandering.

Maar eerst naar het begin.

Zoals ik vertelde is mij niet helemaal duidelijk waarom ik ben begonnen met de pil. Dat was op die leeftijd gewoon zo. Je word ongesteld, je lichaam is zich aan het ontwikkelen en daar hoorde dan ook de pil bij. Dit ook maar gewoon zo gedaan. Ik kan mij nog goed herinneren dat ik in die tijd echt wel wat veranderingen mee maakte in mijn lichaam. Ik kreeg een hele hoop puistjes, werd een stuk dikker en begon te merken dat mijn emoties heviger werden. Toch was dit niet iets wat mij in die tijd echt opviel. Ik zat tenslotte ook gewoon in de puberteit.

De pil heb ik tot ongeveer mijn 24ste geslikt. Vlak voor die periode begon ik vaker onregelmatig te menstrueren. Hoe dit kon vond ik raar… Ik gebruikte juist de pil om gewoon een vast patroon te hebben, dit had ik namelijk al jaren. Toch had ik steeds vaker doorbraak bloedingen. Voor mij heel ongemakkelijk, volgens de huisarts ongevaarlijk. Toch de beslissing genomen te stoppen met de pil en over te stappen op de spiraal. Zoals zojuist verteld liep dit niet zoals geplant en ben uiteindelijk weer terug gegaan naar de pil.

Dit is eigenlijk wel weer voor een aantal jaar goed gegaan. Geen doorbraak bloedingen meer en de cyclus was goed onder controle. Tot mijn vriend en ik op een dag besloten onze kinderwens serieuzer te gaan bespreken. Wat wilde wij hier nou mee en vooral wanneer. Al snel kwamen we tot de conclusie dat ik hoe dan ook moest stoppen met de pil al zouden we al aan onze kinderwens willen werken. Zo gezegd, zo gedaan.

Echter ging dit niet zoals je zou denken. Velen denken namelijk gewoon ik stop met de pil en we zien het wel. Dit was voor mij niet het geval. Ik had namelijk nog geen jaar terug een flinke depressie doorgemaakt, slik nog steeds antidepressiva en weet totaal niet hoe ik met die emoties om moet gaan. Hiervoor heb ik contact opgenomen met mijn huisarts en met de afdeling gynaecologie. Hierbij heb ik advies gevraagd hoe ik dit traject het beste kan aanpakken en wat ik kan verwachten.

De huisarts vond het een verstandige keuze dat ik om advies had gevraagd. Zij heeft het traject van mijn depressie nauw gevolgd en wilde hierin ook graag een steun geven. Samen met haar ben ik in gesprek gegaan over wat ik kon verwachten bij het stoppen van de pil. Hierbij moest ik rekening houden met het volgende:

• Stemmingswisselingen.
• Maag/darm klachten.
• Veranderingen in gewicht.
• Hoofdpijn.

Voor de lichamelijke klachten was ik niet zo bang. Dit kon namelijk makkelijk verholpen worden met rust, of aanpassingen in de voeding. Echter het mentale stukje vond ik best wel spannend. Hoe zou ik reageren? Wat voor persoon zou ik woorden zonder de anticonceptie in mijn lichaam. Hierbij heb ik ook hulp gezocht bij de gynaecoloog. In het ziekenhuis is een speciale afdeling. Deze afdeling heet de POP afdeling. Hier werken verschillende disciplines die ondersteuning bieden tijdens en na de zwangerschap bij vrouwen met psychische problematiek.

Blijkbaar helpt deze afdeling ook al in het traject voorafgaand de zwangerschap. Ik heb via mijn huisarts een verwijzing gekregen en met de gynaecoloog in het ziekenhuis een heel fijn gesprek gehad over mijn psychische geschiedenis. Hierbij heeft zij ook alles uitgelegd wat ik kan verwachten en hoe het eruit zou komen te zien mocht ik eenmaal in verwachting zijn. Hierover meer in een andere blog.

Het hebben van dit gesprek was al een hele fijne ondersteuning in mijn traject met het stoppen van de anticonceptie. Echter is het voeren van een goed gesprek niet het redmiddel die je leert hoe om te gaan met een lichaam die niet meer afhankelijk is van anticonceptie. Het heeft gezorgd voor goede tips en handvatten, maar uiteindelijk moest ik het echt zelf doen.

De eerste dagen merkte ik eigenlijk niet zoveel toen ik was gestopt. M’n menstruatie was gekomen ( die natuurlijk nog door de pil geregeld was) en merkte nog niet echt verschil. Dit heeft aangehouden tot mijn eerste echte eigen menstruatie. Deze was tot mijn grote verbazing al vrij snel. Na 36 dagen had ik al mijn eerste menstruatie. Ik moet zeggen, deze was zwaar! Hele erge krampen, misselijk, stemmingswisselingen, eetbuien.. Alles kwam voorbij.

Dit heeft de hele menstruatieperiode aangehouden. Na deze week zakte alles weer af en leek er niks meer aan de hand. Dit gevoel bleef ongeveer 4 weken. Na deze periode begon ik af en toe wat lichte klachten te ervaren. Ik merkte dat ik vaker stemmingswisselingen kreeg, mij op sommige momenten emotioneler gedroeg dan normaal en begon een bepaalde onrust in mijn lichaam te ervaren. Dit heeft geduurd tot de zomervakantie. Mijn cyclus duurde toen al ruim 70 dagen.

Mijn vriend en ik hadden afgesproken de eerste maanden eerst eens goed te kijken wat voor effect het zou hebben al zou ik stoppen met de pil. Hoe ik hierop zou reageren en hoe ik hierop zou handelen. Aangezien dit eigenlijk wel meeviel besloten we tijdens onze zomervakantie voor het eerst zonder anticonceptie seks te hebben. In die tijd was ik ook al bezig met ovulatietesten om te kijken hoe mijn cyclus nou precies werkte. Per toeval kwamen we er toen tijdens de vakantie achter dan ik precies in de periode dat wij seks hadden ook mijn eisprong had.

Mega spannend natuurlijk, maar niks was minder waar. Na exact 14 dagen kwam mijn menstruatie en begon mijn cyclus na 91 dagen weer op dag 1. Ik vond het maar bijzonder. Hoe kan het dat het zo lang duurt voordat een cyclus weer ”normaal” word. Blijkbaar is dit de normaalste zaak van de wereld en kan het vaak 6 maanden tot een jaar duren voordat een cyclus weer ”normaal” word.

Bij mij begint er nu een soort van regelmaat in te komen. Mijn cyclus duurt nog ongeveer 40 dagen. Nog steeds onwijs lang, maar gelukkig geen 91 dagen. Of dit zo blijft is natuurlijk nog maar de vraag, we gaan het zien.

Sinds ik ben gestopt met de pil voel ik mij wel op een bepaalde manier meer vrij. Heel vaag natuurlijk, maar mijn lichaam moet het nu zelf regelen. Het was voor mij nu niet nodig hiervoor een medicijn te gebruiken en dat gaf mij rust. Vooral omdat het mij achteraf best mee viel om te stoppen.

Toch wil ik wel benadrukken dat het gebruik van anticonceptie heel belangrijk is! Niet alleen als bescherming voor de seks, maar ook voor je eigen lichamelijke regelingen. Het kan bij vele echt een uitkomst zijn om lichamelijke problematiek beter onder controle te krijgen. Heb je twijfels of je anticonceptie werkt zoals je wilt, of loop je tegen dingen aan.. Bel altijd even je huisarts. Zij kunnen je helpen welke anticonceptie het beste bij jou past en kunnen hierin een goede steun zijn.

Dit was mijn verhaal over mijn ervaring in het stoppen van anticonceptie. Per persoon kan dit traject verschillen, niemand is hetzelfde. Ik hoop dat je hier iets uit hebt kunnen halen wat jou eventueel ook kan helpen in het meemaken van dit traject.

Het is gewoon alweer ruim 3 jaar geleden..
3 jaar geleden ben ik gestopt met roken. Iets waarvan ik nooit had gedacht dat mij dit zou lukken.

Een hevige verslaving die ik zomaar te pakken had en voor een hele lange tijd heb aangehouden. Nouja lange tijd… Vanaf mijn 14e ongeveer tot dat ik 24 was. Dus toch ruim 10 jaar.

Mijn vriend en ik hebben een grote kinderwens. Vanuit mijn eigen beeld vind ik roken tijdens een zwangerschap niet kunnen. Dit was voor mij een groot argument om ervoor te kiezen om te willen stoppen met roken. Tevens heb ik ook last van PDS (prikkelbare darm syndroom). Dit werd 9/10 keer verergerd door dat ik aan het roken was. Al met al genoeg goede redenen om te stoppen met deze verslaving.

Maar hoe stop je nou? Hoe haal je hetgeen wat het veiligste en beste gevoel geeft weg?

Nou ik kan je zeggen.. niet zo makkelijk! Echt gewoon heel moeilijk. Ik zal in deze blog de verschillende methodes van stoppen benoemen en mijn ervaring van deze methodes erbij geven.

Verschillende methodes:

• Nicotine pleisters.
• Nicotine spray.
• Nicotine kauwgom.
• Medicijnen.
• E-Smoker.
• Cold Turkey.

Nicotine pleisters.

Een nicotine pleister word vaak ingezet als hulpmiddel om te gaan stoppen met roken. De pleister plak je op de huid. De huid haalt de nicotine uit de pleister en zorgt ervoor dat dit je bloedbaan terecht komt. Op deze manier krijg je toch nicotine binnen maar leer je jezelf de handeling van het vasthouden van de sigaret geleidelijk af. De echte verslaving van de nicotine blijft nog steeds aanwezig, maar door langzamerhand steeds lichtere pleisters te plakken zal je lichaam wennen aan een mindere hoeveelheid nicotine en zal de behoefte dus afnemen.

Bijwerkingen van nicotinepleister.

• Huidirritaties (uitslag, galbulten, jeuk)
• Duizeligheid
• Misselijkheid
• Hoofdpijn

Hevige bijwerkingen kunnen zijn:

• Slapeloosheid
• Spier- en gewrichtspijn
• Smaakstoornissen
• Hartkloppingen

Mijn eigen ervaring.

Toen ik naar mijn huisarts was gegaan met de mededeling dat ik wilde stoppen met roken gaf zij als advies om te gaan starten met nicotinepleisters. Deze kunnen laagdrempelig gebruikt worden, geen erge nadelige gevolgen en een mooi middel om te kunnen stoppen. Aangezien ik een zware roker was en gemiddeld een groot pakje sigaretten in anderhalve dag weg rookte moest ik beginnen met de zwaarste pleister. Vol motivatie en kracht ging ik van start en heb ik het volgehouden tot de laatste stap. Echter was voor het voor mij te lastig om de lichtste pleister en uiteindelijk te stoppen met de pleisters door te zetten. Ik kon niet zonder dat beetje nicotine en kort dat ik stopte met de pleister begon ik weer te roken.

Ik had gelukkig niet veel last van bijwerkingen. Af en toe roodheid op mijn arm en jeuk, maar bij elke pleister wissel trok dit ook weer snel weg.

Ik zou de pleister zeker aanbevelen. Het is een mooie manier om bij jezelf te kijken of je zonder die handeling kan. Dat was mijn struikelblok.

Nicotine spray.

Dit is een soort inhalator achtig apparaatje waar een menthol smaak in verwerkt zit in combinatie met een lichte hoeveelheid nicotine. Dit spray je in je mond en zal je behoefte naar de sigaret af laten nemen. Het is een hulpmiddel die je laagdrempelig en vooral in de zogenoemde ”noodsituaties” kan gebruiken. Je krijgt de behoefte, sprayt in je mond en de behoefte zou af moeten nemen.

Bijwerkingen van de nicotine spray:

• Irritatie en pijn aan mond/keel.
• De hik.
• Meer speeksel aanmaak.
• Duizeligheid.
• Hoofdpijn.

Mijn eigen ervaring.

Ik was zelf echt niet blij met de spray. De Menthol smaak was erg overheersend. Zo sterk dat het pijn deed aan m’n keel en neus. Tevens kreeg ik veel last van hoofdpijn en werd ik misselijk tijdens het gebruik. Ik heb het geprobeerd voor 2 weken, maar kreeg voor mijn eigen gevoel niet het effect wat ik ervan had gehoopt. Het hielp mij in ieder geval niet in de ”noodsituaties”.

Nicotine kauwgom.

Nicotine kauwgom word vaak met dezelfde rede ingezet als de spray. Een echt tussendoor noodmiddel. Kan heel effectief zijn wanneer je de behoefte hebt te willen roken. De bijwerkingen voor kauwgom zijn hetzelfde als de spray en kunnen dus voorkomen.

Mijn eigen ervaring met de kauwgom was hetzelfde als de spray. Niet mijn hulpmiddel. Het was een chemische smaak en niet echt fijn om in je mond te hebben. Ook veel last van de bijwerkingen en buitenom de kauwgom alsnog de behoefte te willen roken.

Medicijnen.

Om te kunnen stoppen met roken kan je ook medicijnen gebruiken. Deze medicijnen kunnen ervoor zorgen dat je mentale prikkel naar de verslaving af neemt en je behoefte naar de sigaret minder actief is. Het is geen continue gedachte die je dan bij je draagt. Bij het gebruik van het medicijn moet je in het begin nog gewoon roken en na een bepaalde afgesproken periode stop je met roken. Het medicijn neemt de behoeftedrang dan over en is het de bedoeling dat je geen of minimale hunkering hebt naar nicotine. De behoefte om de handeling te doen zal er nog wel zijn. Dit moet je via een andere manier proberen te verminderen.

Bijwerkingen van de medicijnen:

• Slaperigheid.
• Vermoeidheid.
• Duizeligheid.
• Misselijkheid.
• Droge mond.
• Maagklachten.

Mijn eigen ervaring.

De medicijnen zijn mijn hulpmiddel geweest om voor eens en altijd van mijn verslaving af te komen. Het is heel bizar hoe het werkt en vind het nog steeds erg raar, maar het werkt echt. Ik was op de maandag begonnen en de op de vrijdag een week later moest ik stoppen met roken. Dus ik moest nog voor 11 dagen roken in combinatie met de medicijnen. De medicijnen zorgde er bij mij voor dat de smaak en de behoefte naar de sigaretten aanzienlijk minder werd. De smaak werd vies en mijn gedachte erover nam per dag af. Ik moest echt doorroken tot het eind, maar eigenlijk wilde ik dit niet meer. Het is de bedoeling dat je de eerste 2 weken 2x per dag een pil neemt. Na deze 2 weken stap je over op 1 keer per dag. Dit is vaak voor ongeveer 3 a 4 maanden. Ik heb er zelf bewust voor gekozen het te slikken voor 6 maanden. Dit omdat ik bang was voor een terug val. Het was voor mij de redding en echt een uitkomst!

De e-Smoker.

De e-Smoker is een apparaat waarbij je door middel van inhaleren dampen binnenkrijgt die je het gevoel geeft dat je aan het roken bent. De dampen kan je allerlei smaken geven die je zelf lekker vind. Met nicotine, maar ook zonder nicotine.

Bijwerkingen van de e-Smoker:

• Hartkloppingen.
• Hoofdpijn.
• Misselijkheid.
• Irritaties in de keel.
• Irritaties in de luchtwegen.

Mijn eigen ervaring.

Ik heb de e-Smoker in combinatie met de nicotinepleisters geprobeerd. Ik heb de e-Smoker nooit gevuld met vloeistof waar nicotine in zat. Dit vond ik zelf ook niet nodig. Ik was in het begin erg tevreden over de e-Smoker. Het zorgde er echt voor dat ik niet ECHT ging roken. De e-Smoker gaf mij echt het gevoel dat ik aan het roken was, zonder echt iets verkeerds te doen. Toch had ik na een tijdje het gevoel dat ik mijzelf voor de gek hield. Want waarom mocht ik wel de e-Smoker gebruiken en niet zelf roken. Wat was er dan beter? Na hier goed over nagedacht te hebben besloot ik uiteindelijk ook hiermee te stoppen en ging ik weer zelf roken. Het apparaat heb ik wel altijd als zeer fijn ervaren. Een heel makkelijk en laagdrempelig middel om te kunnen stoppen.

Cold Turkey.

Als laatste heb ik nog de cold turkey geprobeerd. Dit is een methode die eigenlijk het makkelijkste toe te passen is, maar het moeilijkste is in uitvoering. Heel eenvoudig gezegd, je stopt per direct met je verslaving/handeling en gaat door met je alledaagse bezigheden. Je bouwt niks af, gebruikt geen hulpmiddelen en raakt je verslaving niet meer aan.

Dit kan voor vele een hele fijne manier zijn om van de verslaving af te komen. En voor vele ook met veel succes behaald. Echter zijn er ook een hoop mensen die dit te zwaar vinden en uiteindelijk toch terug vallen.

Dit was bij mij ook het geval. Ik heb geprobeerd om van de een op de andere dag te stoppen. Ik was er zo klaar mee en moest die stap zetten. Toch bleek de stap te moeilijk voor mij te zijn. De verslaving was zo aanwezig dat mijn behoefte naar een sigaret mijn wil om te stoppen ging overheersen.

Conclusie.

Al met al was het een enorme zware weg die ik heb bewandeld. Ik wilde niet zomaar opgeven. Mijn doel was zo mooi en ik wilde ook gewoon niet meer roken. Ik was/ben echt enorm verbaasd over wat een lichaam doet op een verslaving. De hunkering naar iets en hoe hoog je behoefte ernaar kan zijn. Heel bizar. Ik heb nooit spijt gehad van mijn jaren dat ik rookte. Het hoorde er in die periode bij mij gewoon bij. Nu zou ik er echt niet maar aan moeten denken, maar toen was het niet anders. Eerlijk gezegd vind ik het af en toe ook nog steeds lekker ruiken. Gelukkig blijft het daar nog steeds bij en heb ik nooit meer een sigaret aangeraakt.

Als je denkt dat je al een hoop hebt meegemaakt kwamen daar in ene galstenen tevoorschijn.. hoe bedenk je het! Het overviel mij uit het niets en werd per dag alleen maar erger.

Ik zal zoals altijd weer beginnen met eerst een kort medisch gedeelte en dan mijn eigen verhaal.

Wat zijn galstenen?

Galstenen is eigenlijk gal dat is gaan klonteren. Normaal gal is een stroperige vloeistof die ervoor zorgt dat vetten afgebroken en verbrand worden. Tevens zorgt gal voor de kleur van je ontlasting en speelt hierin een grote rol.

Hoe ontstaan galstenen?

Het is nog steeds niet helemaal zeker hoe galstenen nu ontstaan. De ene helft zegt dat het een genetische oorzaak kan hebben, de andere helft zegt dat het juist daar niks mee te maken heeft. Al met al zijn ze er wel wat kenmerken die voorkomen bij galstenen. Zoals:

• Overgewicht
• Vrouwelijk hormoon
• Te weinig eten vanwege afvallen.

Hoe kan je galstenen ontdekken?

Galstenen zijn te achterhalen via een echo. De huisarts kan je hiervoor een verwijzing geven zodat je dit kan laten uitvoeren. Soms gebeurt het nog wel eens dat galstenen niet te traceren zijn via een echo. Dan kan er eventueel een MRI scan gemaakt worden.

Wat moet je doen als je galstenen hebt?

Het is al allereerste belangrijk goed op de voeding te letten. Adviezen wijzen uit dat gezonde voeding kan bijdragen bij het verminderen van galstenen. Er bestaat geen speciaal dieet bij galstenen dus hou het goed bij gezonde voeding. Heb je overgewicht? Probeer dan rustig af te vallen. Val je in een korte tijd snel af.. dat vergroot de kans op het krijgen van galstenen.

Over het algemeen hoeft er vaak niks te gebeuren bij galstenen. Veel mensen hebben ze en hebben hier geen last van. Op het moment wanneer je er last van gaat krijgen is eventueel een operatie noodzakelijk. Tijdens deze operatie zal de galblaas verwijderd worden en zal de kans op het krijgen van galstenen vrijwel nihil zijn.

Mijn ervaring met galstenen.

Het is al een flink wat jaar geleden, maar kan het mij nog herinneren als de dag van gisteren. Galstenen.. jak! Een enorme pijn aanval in m’n buik, niet stil kunnen liggen en op slot zelfs moeten overgeven van de pijn.. al met al echt hels.

Ik zal beginnen bij het begin..

Het begon allemaal ergens midden in de nacht. Ik kreeg steken in m’n buik, een heel ongemakkelijk en pijnlijk gevoel. Het kwam en ging weer weg. Kon niet stil liggen en wist niet zo goed wat ik moest doen. Gelukkig zakte de pijn ook weer snel af en heb ik het maar gelaten. Tot de “aanvallen” steeds vaker kwamen. Niet alleen in de nacht maar ook overdag.

Dit was voor mij een signaal om langs de huisarts te gaan. Iets was niet goed, maar wat kon ik niet duidelijk plaatsen. Mijn moeder ging met mij mee. Ik was tenslotte nog maar 14 jaar.

De huisarts luisterde mijn verhaal aan, deed een lichamelijk onderzoek en ging het gesprek met mij aan. Er was niet duidelijk een oorzaak te vinden voor mijn pijn. Het zouden mijn darmen wel gewoon zijn. Had vrij kort daarvoor de diagnose prikkelbare darmsyndroom gekregen dus was het makkelijk om het daarop te gooien.

Ik kreeg wat zakjes mee voor mijn ontlasting, een voedingsadvies en mocht in geval van erge steken pijnstillers slikken. Ik vond het allemaal wel prima. Bij de huisarts zitten was echt geen pretje dus als het op die manier verholpen kon worden helemaal prima natuurlijk!

Voor een tijdje leek het ook wel goed te gaan. Ik had af en toe wel eens een aanval, maar niet heel hevig. Dit is voor een paar maanden zo gebleven. Tot ik in ene weer met regelmaat aanvallen begon te krijgen. Deze vonden zowel in de nacht als overdag plaats. De aanvallen werden ook steeds heviger van kracht.

Dit heb ik een tijdje aangekeken tot ik midden in de nacht het niet meer vol kon houden. Samen met m’n vader naar de huisartsenpost gegaan en kreeg een shot morfine. Dit gaf gelukkig effect, maar moest de volgende dag wel overleggen met mijn huisarts over hoe nu verder.

De huisarts wilde mij in eerste instantie weer naar huis sturen met wat pijnstillers en een observatietraject. Echter was mijn moeder het hier echt niet mee eens. Die stond erop dat ik een echo zou krijgen om te onderzoeken wat er mis kon zijn. Na wat aandringen liet de huisarts dit toe en zo gezegd zo gedaan.. Ziekenhuis bellen en een afspraak maken.

Wat ik mij kan herinneren vond de echo vrij snel plaats. Dit was een mazzeltje. De uitslag van de huisarts kreeg ik ook vrij snel. Telefonisch zou zij contact met mij opnemen om de uitslag door te geven. Ik weet nog heel goed dat ik hier behoorlijk nerveus voor was. Ik was samen met mijn moeder thuis in afwachting van de uitslag. Altijd leuk als je te horen krijgt, tussen 9:00 en 12:30 word je gebeld.. Alsof je aan het wachten tot je te horen krijgt of je het examen gehaald hebt.

Maar goed ik dwaal af. Na even te hebben gewacht kreeg ik het telefoontje en ja hoor, het was raak! Mijn galblaas zat helemaal vol met gruis en stenen. De enigste optie om de pijn weg te halen was om operatief de galblaas te verwijderen. Dit was echt een klap. Kan ik wel zonder galblaas?, wat voor operatie is het?, krijg ik dan niet nog meer pijn?

De huisarts kon de paniek duidelijk in mijn stem horen en adviseerde om langs te komen zodat zij al mijn vragen kon beantwoorden. Samen met mijn moeder ben ik naar de huisarts gegaan en heeft mij helemaal tot rust kunnen krijgen. De vervolgstappen kon ik gaan inzetten. Dit was het ziekenhuis benaderen voor de operatie en een afspraak maken met de anesthesist.

Hiervoor stond een wachtlijst van 3 maanden, maar dit was geen probleem. Voor de pijnaanvallen kreeg ik pijnstillers en in de tussentijd moest ik goed op mijn voeding blijven letten.

3 Maanden later was het dan zo ver. De dag van de operatie. Natuurlijk onwijs zenuwachtig. Wat zou er gebeuren? Zou het allemaal goedkomen? Hoe goed ik ook voorbereid was door de huisarts en de anesthesist toch was ik zenuwachtig. Gelukkig verliep alles heel goed en kon ik de volgende dag weer naar huis.

De zorg erna viel mij gelukkig best mee. Tuurlijk deed mijn buik flink zeer en leek het wel alsof ik mijn buikspieren onwijs hard had getraind, maar na een week was ik wel weer wat mobiel. De uiteindelijke revalidatie heeft ongeveer 4 tot 6 weken geduurd. In die weken kon ik een hoop, maar gezien ik in de gezondheidszorg werk waren dit te zware werkzaamheden.

Hoe kijk ik terug op deze tijd?

Onzeker, angstig, ongemak. Deze gevoelens heb ik met regelmaat gevoeld. Ik was zo verbaasd dat ik op zo’n jonge leeftijd galstenen kon krijgen. Dat ik al geopereerd moest worden en dat ik zo’n traject moest volgen. Al met al heb ik wel enorm veel steun gehad van alle specialisten. Zij hebben mij goed opgevangen, begeleid en gesteund. Het was een onzekere en zware periode. Maar gelukkig tot heden nooit geen last meer van gehad. Neem je klachten altijd serieus en zoek hulp wanneer je iets ervaart wat voor jou niet als ”normaal” word beschouwd.