In het jaar 2019 heb ik een hernia doorgemaakt. In dit jaar heb ik vrij geïsoleerd geleefd, mede doordat werken niet mogelijk was. Afspreken met vrienden ging niet vanwege de beperking waardoor mijn sociale leven volledig verdween. Achteraf gezien is dat waarschijnlijk de oorzaak geweest waardoor mijn depressie ruimte heeft gekregen naar buiten te komen. Pas aan het eind van dat jaar kon ik weer wat werken en pakte ik de draad weer op. Niet gerealiseerd dat mijn hoofd hier eigenlijk nog niet klaar voor was..

Begin van de depressie.

Het begon vrijwel direct aan het begin van mijn opleiding. In 2020 ben ik in februari gestart met de opleiding verpleegkundige. Hierdoor kwam erg veel op mijn schouders en merkte ik dat ik onwijs snel vermoeid raakte. Prikkels kon ik maar moeilijk verwerken en ik leefde in een emotionele rollercoaster. Zelf voelde ik dit al heel erg, maar dit laten merken aan de buitenwereld wilde ik niet. Hierdoor zette ik automatisch mijn masker op en ging ik door met het dagelijks leven.

Mijn familie en vrienden om mij heen zag ik liever zo min mogelijk. Werken deed ik alleen omdat het moest. School ging gelukkig snel van fysiek naar online dus hoefde ik niet vrolijk te doen op school. Alles om mij heen zorgde ervoor dat ik in die dip bleef. De neerwaartse spiraal ging letterlijk steeds dieper en dieper.

Zo diep dat ik op een dag dit niet meer wilde.
Ik wilde niet meer verdrietig zijn..
Ik wilde dit gevoel niet meer voelen..
Ik wilde niet meer leven..

Ik was die dag vrij en wilde het bed eigenlijk al niet uit. De wereld was zo donker en duister. Ik was enorm vermoeid en kon mij nauwelijks tot actie zetten. Lopen naar de badkamer en eten voor mijzelf klaarmaken was al teveel. Eigenlijk gewoon alles. Toch gedaan want dat moest van mijzelf ofzo.. Waarom geen idee maar ik moest eruit. Na de zoveelste huilbui die dag ging er een knop om. Ik kon de emotie niet meer bedwingen en ben naar de badkamer gelopen. Hier had ik nog een hoop opiaten liggen van mijn hernia. Ik heb deze stripjes gepakt en een paar pillen uitgedrukt. Ik wilde alles doorslikken. Ik wilde niks meer voelen.

Ik vulde m’n glas met water en pakte de pillen in mijn handen. Op dat moment voelde ik even helemaal niks meer. Ik stond vastgespijkerd aan de grond en bleef maar staren naar de pillen. Dit duurde denk ik echt 10 minuten ofzo. Ik bleef maar staren. Ik weet niet meer precies hoe het toen ging maar uit het niets liet ik het glas water en de pillen vallen. Ik werd overgenomen door een zee van emoties. Ik was enorm kwaad op mijzelf en enorm verdrietig.

Ik bleef maar de volgende vragen in mijn hoofd houden:
Waarom doe je dit?
Wat los je ermee op?
Ga je nou echt de mensen die je lief hebt, en jou lief hebben in de steek laten?

Deze vragen bleven maar in mijn hoofd door suizen. Waarom? WAAROM!?

Dit besef moment heeft denk ik letterlijk mijn leven gered. Ik kon het niet.. Ik wilde het ook niet. Bij de gedachte dat ik mijn onwijs lieve vriend/verloofde achter zou laten brak mij. Nu nog steeds. Bij het typen van dit verhaal moet ik zeggen dat de brok in mijn keel continu aanwezig is. Ik kon mijn lieve familie niet achter laten, mijn lieve huisdieren. Bij een ieder waaraan ik dacht brak ik steeds meer. Ik kon niet meer.

Die avond dat mijn vriend thuis kwam was de emmer ook echt vol. Er moest iets gebeuren. Over mijn zelfmoordpoging heb ik toen niet gesproken. Ik kon het niet en schaamde mij ook. Ik vond ik eigenlijk al doodeng om te moeten vragen om hulp. Echter tot mijn grote verbazing hoefde ik niet bang te zijn. Mijn vriend was zo lief voor mij, zo meegaand. Hij heeft mij geholpen.

Ik wilde niet meer leven..

De volgende dag heb ik de huisarts gebeld. Mijn vriend had vrij genomen van het werk en is met mij meegegaan. Hier heb ik mijn verhaal uitgelegd. Verteld hoe het ging en wat ik voelde. Hier heb ik ook verteld over mijn poging. Hier schrok mijn vriend natuurlijk enorm van. Veel emoties in een kleine kamer. Ik weet nog heel goed dat de huisarts aan mij vroeg of ik dit nog eens van plan was. Was dit namelijk wel het geval dan had ik opgenomen moeten worden. Ik zou dan een gevaar voor mijzelf zijn.

Dit hoefde gelukkig niet. Ik was zo geschrokken van die poging dat ik al heel snel wist dat ik dit echt beslist niet wilde. Ik wilde hulp en wilde dit gevoel niet meer hebben. De huisarts heeft mij doorverwezen naar een psycholoog binnen de praktijk. Dit is een soort ”nood” psycholoog die je al in grote lijnen helpt tot je terecht kan bij een psycholoog in een praktijk. Dit was echt een fijne vrouw. Ik kon mijn verhaal kwijt en voelde mij eindelijk soort van gehoord ofzo.. Bij mijn vriend heb ik natuurlijk ook mijn verhaal gedaan, maar dit was toch anders. Te dichtbij.

Na 3 keer gesproken te hebben met die praktijk psycholoog was het tijd dat ik met een echte psycholoog ging praten in de praktijk. Dit vond ik enorm spannend en had ik eigenlijk echt geen zin in. Weer alles opnieuw vertellen. Weer mijzelf helemaal bloot geven. Toch wist ik, dit moet!

Helaas ging dit niet van z’n laaie dakje. Het was het begin van de coronatijd. Alle praktijken gingen dicht. Psychologen werkte niet meer in real-life maar alleen online. Een wereld waarin ik niet kon voegen. Ik wilde namelijk echt niet mijn verhaal vertellen online. Ik wilde dat die vrouw kon voelen welke emotie ik had. Ik wilde dat zij de emotie kon zien. Voor mijn gevoel was dit niet te doen online.

Ik ben toen samen met mijn vriend google gaan afzoeken. Opzoek naar praktijken binnen mijn woonplaats. Een hele ongemakkelijke en moeilijke zoektocht. Want zeg nou zelf.. Hoe weet je welke psycholoog goed is? Uiteindelijk na denk ik 3 verschillende websites te hebben bezocht maar de knoop doorgehakt en contact gelegd met een praktijk. Hier mocht ik dezelfde week nog terecht en gewoon ECHT terecht. Real-life.. niet online!

Dit was voor mij echt een opluchting. Ik kon de persoon zien. In het echt. Geen stom beeldscherm.

Zoals ik zei kon ik gelukkig dezelfde week nog terecht. (bedenk wel dat het al ongeveer 2 maanden verder was na het voor het eerst langs gaan bij de huisarts) Het begon allemaal met een intake gesprek. Hierbij leerde ik haar kennen en zij mij. Dit was echt heel laagdrempelig. Niet meteen naar de kern, maar gewoon oppervlakkig. Voor de eerste afspraak perfect.

Zo ben ik gedurende het gehele jaar bijna om de week bij haar geweest. Elke keer gingen we dieper in op bepaalde onderwerpen. De ene keer heel fijn, de andere keer enorm zwaar. Ik moet dit doen.. Dat was heel vaak het idee wat dan rond ging in mijn gedachte. Ik moet doorzetten. Opgeven is nu geen optie.

Tijdens dit hele traject heb ik nog een flinke terugval gehad. Op een of andere manier was er tijdens een sessie een onderwerp aangesneden wat mij een flinke klap heeft gegeven. Dit had er wederom weer voor gezorgd dat ik weer bij de huisarts belande. Hier is de knoop doorgehakt dat ik antidepressiva moest gaan gebruiken. Nou ja moest.. Niks moet natuurlijk. Maar de huisarts leek het op dat moment wel verstandig.

In combinatie met de antidepressiva en de therapie ben ik er weer bovenop gekomen. Ik heb veel gedeeld met vrienden en familie. Hierop gemixte reacties, maar voornamelijk allemaal vol met liefde.

In een andere blog zal ik meer vertellen hoe ik heb gereageerd op het gebruik van de antidepressiva. Dit was namelijk ook nog een verhaal op zich.

Hoe kijk ik terug op deze tijd?

Heftig. Ik heb over deze blog denk ik wel 4 weken gedaan. Elke keer weer iets geschreven. Het doet mij veel. Dit is natuurlijk helemaal logisch, maar toch verbaasd het mij ook. Je hoopt gedurende de tijd dat de emotie minder word of zelfs verdwijnt. Minder is het zeker geworden. Verdwijnen zal het denk ik nooit. Ik ben enorm dankbaar voor alle liefde die ik in die tijd om mij heen heb gehad. Dit heeft mij letterlijk en figuurlijk gered.

Tot heden slik ik nog steeds dagelijks antidepressiva. Ik durf ook tot heden hier nog niet mee te stoppen. Of ik dit uiteindelijk eens ga doen weet ik niet. De tijd zal het leren. Voor nu staat het niet op de planning en hoort het nu bij mij.

Hoe voel ik mij nu?

Ik voel mij goed. Ik voel mij een rijk persoon. Zoveel liefde heb ik om mij heen dat ik mij nooit alleen voel. Sinds alles goed is ingesteld en de therapie afgerond is gaat het echt goed. Af en toe ga ik nog naar de psycholoog. Dit om mij weer bewust te maken van bepaalde gevoelens. Ik voel namelijk nu heel goed aan wanneer het bergafwaarts gaat. Dit is heel fijn en helpt mij goed in dit proces. Ik ben er nog lang niet, maar de weg die ik nu beloop is de goede weg.

Tijdens het doormaken van een depressie is angst en schaamte de grootste emotie die word gevoeld. Wat zullen andere van je denken. Bang dat mensen denken dat je jezelf aanstelt.
Deze gevoelens heb ik ook continu gehad. Tot ik het ging delen. Eerst alleen met mijn vriend. Toen mijn zus. Toen mijn schoonmoeder. Ik kreeg enorm veel liefde en steun. Ik hoefde mij niet te schamen. Ik hoefde niet bang te zijn.

Ik was er.
Ik ben er.
Ik ga ervoor.