In mijn vorige blog heb ik jullie een inkijkje gegeven in mijn leven met paniekaanvallen. Hoe hard ik hier ook voor heb gewerkt en hoeveel ik hier ook voor met mensen heb gepraat, de paniek werd niet beter. Om dat ik de paniek niet mijn leven wilde laten leven ben ik in therapie gegaan bij een therapeut die EMDR uitvoert.

Eerst even in het kort.. Wat is nou EMDR?

Eye movement desensitization and reprocessing < of te wel EMDR. Dit is een therapievorm die toegepast word bij mensen die last blijven houden van voor hun traumatische doorgemaakte ervaringen. Dit kunnen vele verschillende dingen zijn, denk aan geweld, seksueel misbruik of een ongeluk. Een therapeut gaat in op jou doorgemaakte trauma en past hierbij dan een bepaalde techniek toe die er uiteindelijk voor zorgt dat de emotie van dit trauma verminderd of zelfs verdwijnt.

De meest gebruikte techniek die ze toepassen is werken met een lichtstraal of met geluiden. De geluiden zijn dan piepjes die om de beurt hoorbaar zijn in beide oren. Doordat je hersenen onbewust bezig zijn met het verwerken van die piepjes of het kijken naar de lichtstraal die heen en weer gaat leid je jezelf daarbij dus af. Tijdens dat dit gebeurt is de therapeut bezig met vragen stellen over jou trauma. Het gebeurt telkens in korte sessies. Na elke sessie vraagt de therapeut hoe het met je gaat en welk gevoel je erbij hebt. Gedurende de sessies zal de negatieve emotie die gekoppeld is aan het trauma langzaam verminderen. Ik kan pagina’s vol schrijven over de werking en diepgang over dit onderwerp. Echter is dat niet de insteek van deze blog en zal ik nu overgaan op mijn eigen ervaring. Wil je meer lezen over EMDR, klik dan hier!

Tijd voor mijn eigen verhaal.

Zoals ik in mijn blog over paniekaanvallen heb verteld heb ik veel te kampen gehad met paniek, stress, angst. Deze angst is bij mij niet ontstaat door een onwijs hevig trauma. Dit is wat mensen vaak denken dat het dat wel moet zijn. Mijn angst is ontstaat door mijn prikkelbare darm syndroom.

Ik zat op een dag in de trein en moest enorm nodig naar het toilet. Doordat ik deze niet in de buurt had en ik echt nodig moest kreeg ik een bepaalde spanning/stress. Deze spanning en stress is gedurende die periode ook op andere dagen en andere momenten gegroeid. Op een of andere manier heb ik die angst omgezet naar een gewoonte. Elke keer als ik ergens was waarvan ik wist dat er geen toilet in de buurt was kreeg ik al paniek. Helaas is het door de paniek ook een keer verkeerd gegaan en heb ik een ”ongelukje” gehad. Dit is heel lang geleden en maar 1 keer gebeurt.

Toch is die angst en schaamte altijd gebleven dat ik op slot merkte dat het mijn leven overnam. Ik had continu dit ongemakkelijke gevoel en durfde nog amper naar buiten. Dit was voor mij het kantelpunt dat ik hulp ben gaan zoeken. Ik ben in therapie gegaan en heb gepraat over mijn angsten. Waar ik tegenaan liep en hoe ik dit kon aanpakken.

Praten was fijn, HEEL fijn, maar niet de oplossing voor dit probleem. De emotie bleef er namelijk altijd bij. Als ik de gedachte kreeg, hoe hard ik ook mijn best deed deze gedachte niet te krijgen, voelde ik direct de emotie die erbij hoorde.

Omdat ik er achter kwam dat alleen praten voor mij niet afdoende was ben ik opzoek gegaan naar een andere vorm van therapie. Gelukkig kon ik vanuit mijn eigen therapeut terecht bij een andere therapeut die dus de EMDR kon toepassen.. Hier in zelf eerst wat onderzoek gedaan. Zou dit wat voor mij zijn, kan ik dit? Doordat ik het traject van de virtuele maagband had gehad wist ik al wel dat ik mentaal te kneden was. Toch is dit weer iets heel anders.. Twijfel twijfel..

Lang nagedacht, maar toen ik wederom weer een paniekaanval kreeg was ik er ECHT klaar mee. Ik wilde zo niet meer leven. Ik moest er iets aan doen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb gebeld en kon al vrij snel terecht. Voorafgaand google continu afgezocht naar recensies en ervaringen. Spanning werd alleen maar meer, maar ik moest het doen!

Toen was daar eindelijk de eerste sessie. Met veel moed, maar ook tegenzin ging ik hierheen. Iets wat sceptisch en onzeker kwam ik binnen. Hier zat een onwijs vriendelijke vrouw die al bij haar uitstraling kon laten zien dat ze mij wilde helpen. Zoiets kan je soms gewoon zien aan mensen, hoe geen idee! Dat zie je gewoon… Ik mocht plaatsnemen op een stoel en we begonnen met een kennismakingsgesprek. Hierbij leerde zij mij kennen en kreeg ze globaal beeld van de situatie. Dit gesprek duurde ongeveer 30 minuten. In die tijd onwijs zenuwachtig nog steeds.. Want wanneer gaat het nou gebeuren.. Wanneer krijg ik die lichtstralen te zien, of wanneer hoor ik die piepjes.

Nou dit gebeurde dus vrij snel. Ik kreeg een koptelefoon op waarbij ik om de beurt in de oren een piepje hoorde. De sessie was begonnen. Als eerste ging zij kort vertellen wat nou mijn situatie was. Wat mijn trauma was. En ook meteen de volgende vraag: ” als je dit gevoel een cijfer zou moeten geven van 0 tot 10 waarbij 0 geen emotie is en 10 de ergste gedachte die je hebt, welk cijfer zou je het dan geven?” Hoe raar ik het ook vond, ik begon dus telkens met een 10.. Veel nadenken over een gevoel waarbij je jezelf niet prettig voelt maakt je ongelukkig. Nadat ik dit cijfer had gegeven begon de sessie echt…

Ze ging continu vragen stellen in een bepaalde vorm waarbij je echt na ging denken of je het zelf echt zo erg vond of dat het achteraf mee viel. Het gebeurt namelijk vaak dat gebeurtenissen in je hoofd groter gemaakt worden dan de werkelijkheid is. Dit niet altijd zo.. Sommige gebeurtenissen zijn echt ingrijpend die we kleiner willen maken maar gewoon niet lukt.

Maar goed, ik dwaal af.. Ze ging dus continu vragen stellen. Mijn vragen waren bijvoorbeeld:

• Is het al eens mis gegaan met je darmen?
• Zo ja hoe vaak?
• Dus het ging goed? Waarom dan de spanning?
• Wat maakt het dat je die spanning heb?
• Heb je een angst?
• Waarom bestaat die angst?
• Wil je leven met die angst?

Zo ging het eigenlijk een tijdje door. Elk onderwerp werd geëindigd met de vraag hoe ik mij voelde op een schaal van 0 tot 10. Tijdens de eerste sessie lukte het mij om van emotie level 10 al te dalen naar emotie level 8. Het lijkt niet veel, maar het gebeurt niet vaak dat iemand al snel van emotie level 10 kan zakken tijdens de eerste sessie. Aangezien mijn ”probleem” niet zeer ingrijpend is en geen grote traumatische schade heeft aangebracht bij mij is het sneller onder controle te krijgen.

De eerste sessie duurde even ruim een uur. Ik was KAPOT! Mijn hoofd voelde zo wazig, zweverig en leeg. Heel lekker eigenlijk, maar vooral heel raar. Hoe kon dit? Ik had mij ook laten ophalen met de auto (je mag gewoon auto rijden, maar als advies liever niet) en kan mij niks meer herinneren van de terugreis. Heel bizar. De dagen erop zou ik bij moeten komen en zou ik eventueel in de praktijk al profijt kunnen hebben van de eerste sessie.

Helaas had ik dat niet. De spanning bleef hoog, ik ging mijzelf namelijk uit testen. Waarom?! Vraag het mij maar. Geen idee. Kijken of het gevoel nog bestond ofzo.. Heel apart.

Gelukkig had ik 2 weken later alweer een nieuwe afspraak. De afspraak begon met een korte terugblik op de laatste sessie. Na deze korte terugblik begonnen we weer met de emotielevel scoren. Deze was weer verhoogd naar een 9/ 10. Aardig terug bij af dus. Ook had ik weinig zin in de sessie. Had toch een bepaalt beeld in mijn hoofd dat ik direct resultaat zou hebben. Toch had ik nog steeds die spanning en paniek dus dat was dus niet waar. Toch heen gegaan en opnieuw geprobeerd. Wederom weer dezelfde vragen. Dezelfde piepjes en dezelfde emotiescore vragen.

Maar tot mijn grote verbazing zakte mijn emotiescore! Ik zakte van 9/10 in ene naar 7/6.. Ik voelde mij niet verdrietig bij de gedachte.. Ik voelde mij niet gespannen bij de gedachte.. De angst zakte af! Hoe bizar.. Het was er gewoon niet. Hoe kan dat? Vraag het mij niet, geen idee! Het had effect!

Wederom ging ik de weken daarop mijzelf weer ”testen”. Ikzelf vond dat erg dom, de therapeut juist helemaal te begrijpen. Dit gevoel heb ik namelijk dagen, weken, maanden, JAREN bij mij gedragen. Logisch dat je dan opzoek gaat naar dat wat je zolang bij je draagt. Toch vond ik het zelf heel vervelend. Maar tot mijn grote verbazing voelde het een stuk minder erg. De spanning was er, dat zeker! Maar geen zwarte vlekken, geen zweet aanval, geen krampen.. De aanval zette niet door. Het bleef bij de gedachte en verder niet. Ik kan je zeggen, dat was echt BIZAR! Heel fijn maar echt bizar..

Wederom 2 weken later weer een afspraak. Ik had echt zin in die afspraak.. Ik ging mij namelijk steeds fijner voelen. Angst was niet meer dagelijks aanwezig en voelde mij comfortabel. Dit ook meteen gedeeld met de therapeut. Zij was enorm trots. Blijkbaar heb ik heel hard gewerkt hiervoor en bereik ik echt een mooi resultaat. Voor mijn gevoel deed ik niet zoveel, maar of het goed voelde?

ZEKER WETEN!

Deze sessie was hetzelfde als de andere sessies. Mijn emotielevel bleef zakken en ik voelde mij op een of andere manier steeds vrijer. Na deze sessie heb ik nog 1 sessie gehad en toen zou ik het alleen gaan proberen. Dit lukte! Ik heb de angst onder controle gekregen. Ik kreeg niet meer de aanvallen.

Hoe gaat het nu?

Het is alweer een aantal maanden geleden dat ik de EMDR sessies heb gevolgd. Dit heeft maanden mij goed geholpen en leefde ik zonder angst. Echter heb ik ”helaas” de afgelopen periode toch weer wat vaker paniek/stress. Veel druktes zullen we maar zeggen. Toch heb ik deze aanvallen een stuk sneller onder controle. Ik weet hoe ik hiermee om moet goed. Ik kan ze plaatsen en weer cancelen.

Zou ik het aanraden?

JA! Een overduidelijke en zonder twijfel JA! Een trauma hoeft niet mega erg te zijn. Iets wat voor jou als ongemakkelijk word ervaren, iets dat spanning/angst/stress geeft kan al voor veel ongemak zorgen. Hier kan je dus echt aan werken. Probeer het, sta er voor open en laat je door deze personen helpen. Bij het krijgen van de juiste therapie kan je letterlijk je eigen leven redden!

Ik hoop enorm dat jullie wat hebben aan deze blog. Schaam je niet en kies voor jezelf. Leven met angst/stress en paniek is niet nodig! Je bent niet alleen.