Als je denkt dat je al een hoop hebt meegemaakt kwamen daar in ene galstenen tevoorschijn.. hoe bedenk je het! Het overviel mij uit het niets en werd per dag alleen maar erger.

Ik zal zoals altijd weer beginnen met eerst een kort medisch gedeelte en dan mijn eigen verhaal.

Wat zijn galstenen?

Galstenen is eigenlijk gal dat is gaan klonteren. Normaal gal is een stroperige vloeistof die ervoor zorgt dat vetten afgebroken en verbrand worden. Tevens zorgt gal voor de kleur van je ontlasting en speelt hierin een grote rol.

Hoe ontstaan galstenen?

Het is nog steeds niet helemaal zeker hoe galstenen nu ontstaan. De ene helft zegt dat het een genetische oorzaak kan hebben, de andere helft zegt dat het juist daar niks mee te maken heeft. Al met al zijn ze er wel wat kenmerken die voorkomen bij galstenen. Zoals:

• Overgewicht
• Vrouwelijk hormoon
• Te weinig eten vanwege afvallen.

Hoe kan je galstenen ontdekken?

Galstenen zijn te achterhalen via een echo. De huisarts kan je hiervoor een verwijzing geven zodat je dit kan laten uitvoeren. Soms gebeurt het nog wel eens dat galstenen niet te traceren zijn via een echo. Dan kan er eventueel een MRI scan gemaakt worden.

Wat moet je doen als je galstenen hebt?

Het is al allereerste belangrijk goed op de voeding te letten. Adviezen wijzen uit dat gezonde voeding kan bijdragen bij het verminderen van galstenen. Er bestaat geen speciaal dieet bij galstenen dus hou het goed bij gezonde voeding. Heb je overgewicht? Probeer dan rustig af te vallen. Val je in een korte tijd snel af.. dat vergroot de kans op het krijgen van galstenen.

Over het algemeen hoeft er vaak niks te gebeuren bij galstenen. Veel mensen hebben ze en hebben hier geen last van. Op het moment wanneer je er last van gaat krijgen is eventueel een operatie noodzakelijk. Tijdens deze operatie zal de galblaas verwijderd worden en zal de kans op het krijgen van galstenen vrijwel nihil zijn.

Mijn ervaring met galstenen.

Het is al een flink wat jaar geleden, maar kan het mij nog herinneren als de dag van gisteren. Galstenen.. jak! Een enorme pijn aanval in m’n buik, niet stil kunnen liggen en op slot zelfs moeten overgeven van de pijn.. al met al echt hels.

Ik zal beginnen bij het begin..

Het begon allemaal ergens midden in de nacht. Ik kreeg steken in m’n buik, een heel ongemakkelijk en pijnlijk gevoel. Het kwam en ging weer weg. Kon niet stil liggen en wist niet zo goed wat ik moest doen. Gelukkig zakte de pijn ook weer snel af en heb ik het maar gelaten. Tot de “aanvallen” steeds vaker kwamen. Niet alleen in de nacht maar ook overdag.

Dit was voor mij een signaal om langs de huisarts te gaan. Iets was niet goed, maar wat kon ik niet duidelijk plaatsen. Mijn moeder ging met mij mee. Ik was tenslotte nog maar 14 jaar.

De huisarts luisterde mijn verhaal aan, deed een lichamelijk onderzoek en ging het gesprek met mij aan. Er was niet duidelijk een oorzaak te vinden voor mijn pijn. Het zouden mijn darmen wel gewoon zijn. Had vrij kort daarvoor de diagnose prikkelbare darmsyndroom gekregen dus was het makkelijk om het daarop te gooien.

Ik kreeg wat zakjes mee voor mijn ontlasting, een voedingsadvies en mocht in geval van erge steken pijnstillers slikken. Ik vond het allemaal wel prima. Bij de huisarts zitten was echt geen pretje dus als het op die manier verholpen kon worden helemaal prima natuurlijk!

Voor een tijdje leek het ook wel goed te gaan. Ik had af en toe wel eens een aanval, maar niet heel hevig. Dit is voor een paar maanden zo gebleven. Tot ik in ene weer met regelmaat aanvallen begon te krijgen. Deze vonden zowel in de nacht als overdag plaats. De aanvallen werden ook steeds heviger van kracht.

Dit heb ik een tijdje aangekeken tot ik midden in de nacht het niet meer vol kon houden. Samen met m’n vader naar de huisartsenpost gegaan en kreeg een shot morfine. Dit gaf gelukkig effect, maar moest de volgende dag wel overleggen met mijn huisarts over hoe nu verder.

De huisarts wilde mij in eerste instantie weer naar huis sturen met wat pijnstillers en een observatietraject. Echter was mijn moeder het hier echt niet mee eens. Die stond erop dat ik een echo zou krijgen om te onderzoeken wat er mis kon zijn. Na wat aandringen liet de huisarts dit toe en zo gezegd zo gedaan.. Ziekenhuis bellen en een afspraak maken.

Wat ik mij kan herinneren vond de echo vrij snel plaats. Dit was een mazzeltje. De uitslag van de huisarts kreeg ik ook vrij snel. Telefonisch zou zij contact met mij opnemen om de uitslag door te geven. Ik weet nog heel goed dat ik hier behoorlijk nerveus voor was. Ik was samen met mijn moeder thuis in afwachting van de uitslag. Altijd leuk als je te horen krijgt, tussen 9:00 en 12:30 word je gebeld.. Alsof je aan het wachten tot je te horen krijgt of je het examen gehaald hebt.

Maar goed ik dwaal af. Na even te hebben gewacht kreeg ik het telefoontje en ja hoor, het was raak! Mijn galblaas zat helemaal vol met gruis en stenen. De enigste optie om de pijn weg te halen was om operatief de galblaas te verwijderen. Dit was echt een klap. Kan ik wel zonder galblaas?, wat voor operatie is het?, krijg ik dan niet nog meer pijn?

De huisarts kon de paniek duidelijk in mijn stem horen en adviseerde om langs te komen zodat zij al mijn vragen kon beantwoorden. Samen met mijn moeder ben ik naar de huisarts gegaan en heeft mij helemaal tot rust kunnen krijgen. De vervolgstappen kon ik gaan inzetten. Dit was het ziekenhuis benaderen voor de operatie en een afspraak maken met de anesthesist.

Hiervoor stond een wachtlijst van 3 maanden, maar dit was geen probleem. Voor de pijnaanvallen kreeg ik pijnstillers en in de tussentijd moest ik goed op mijn voeding blijven letten.

3 Maanden later was het dan zo ver. De dag van de operatie. Natuurlijk onwijs zenuwachtig. Wat zou er gebeuren? Zou het allemaal goedkomen? Hoe goed ik ook voorbereid was door de huisarts en de anesthesist toch was ik zenuwachtig. Gelukkig verliep alles heel goed en kon ik de volgende dag weer naar huis.

De zorg erna viel mij gelukkig best mee. Tuurlijk deed mijn buik flink zeer en leek het wel alsof ik mijn buikspieren onwijs hard had getraind, maar na een week was ik wel weer wat mobiel. De uiteindelijke revalidatie heeft ongeveer 4 tot 6 weken geduurd. In die weken kon ik een hoop, maar gezien ik in de gezondheidszorg werk waren dit te zware werkzaamheden.

Hoe kijk ik terug op deze tijd?

Onzeker, angstig, ongemak. Deze gevoelens heb ik met regelmaat gevoeld. Ik was zo verbaasd dat ik op zo’n jonge leeftijd galstenen kon krijgen. Dat ik al geopereerd moest worden en dat ik zo’n traject moest volgen. Al met al heb ik wel enorm veel steun gehad van alle specialisten. Zij hebben mij goed opgevangen, begeleid en gesteund. Het was een onzekere en zware periode. Maar gelukkig tot heden nooit geen last meer van gehad. Neem je klachten altijd serieus en zoek hulp wanneer je iets ervaart wat voor jou niet als ”normaal” word beschouwd.